Ik ben er klaar voor
Het wachten is begonnen en ik heb echt honger als een paard. Ik voel me enorm flauw en ben heel chagrijnig. Kan alleen nog maar aan eten denken op dit moment, haha. We vertrokken om 14:00 richting het AMC, waar ik mij een kwartier voor het onderzoek mocht melden bij de balie. Mijn vriend loopt mee tot de balie, waar ze zijn nummer noteren voor als ik wakker ben geworden. Daarna mag hij beneden in de hal wachten. Ik vul nog snel het formulier in voor de lichte sedatie, een licht roesje. Sinds de introductie van het roesje zo’n 10 a 15 jaar geleden is het onderzoek zelf een stuk aangenamer geworden. Even een kort slaapje doen, uitslapen en klaar. Niks van het onderzoek gemerkt. Om 15:00 uur word ik opgehaald door de verpleegster om een infuusnaald te zetten. Dit gaat gelukkig soepel en daarna nog even wachten tot de volgende verpleegster me komt halen voor het daadwerkelijke onderzoek. Ze lopen iets uit dus uiteindelijk ben ik rond 15:30 aan de beurt.
Meedoen aan de digitale neus
Ik vertel de verpleegkundige dat ik de materialen voor het wetenschappelijk onderzoek niet heb ontvangen per post. Anderhalve week geleden belde de arts die de coloscopie gaat doen of ik mee wil doen met een onderzoek. Ze hebben een reukmachine die aan ontlasting moet afleiden of de darm gezond is of niet, een soort digitale neus dus :). Die kan in de toekomst voorspellen of het er vanbinnen gezond uitziet of niet. Vervolgens hoeven ze alleen nog maar de verdachte gevallen te onderwerpen aan een coloscopie, in plaats van iedereen iedere 3 jaar uit voorzorg. Hoe mooi zou dat zijn? Ik werk hier graag aan mee. Ze hebben vorige week de materialen op de post gedaan, maar in december is dit tricky. Ik wil toch graag meedoen en heb mijn monster meegenomen in een eigen potje. Nou de arts is superblij met deze proactieve actie. Loopt haar onderzoek ook niet in de soep!
U mag niet drinken mevrouwtje
Ik lig op de onderzoekstafel. Of de voorbereiding goed is gegaan, ja hoor. Of ik nog heb gedronken de afgelopen 2 uur, ja dat ook. Ojee, dat mocht niet. Heb ik dat echt over het hoofd gezien met de voorbereiding? Dan mogen ze mij geen roesje geven, want de maag moet leeg zijn. Het kan zomaar gebeuren dat ik begin te spugen en dan kan het de longen inlopen. Ik overweeg nog even om te zeggen dat ik mij heb vergist, ik heb niets gedronken hoor. Maar hallo, ik ga hier toch niet over liegen om vervolgens mijzelf in gevaar te brengen. En het vertrouwen beschamen van deze lieve zorgmedewerkers? Kak, nu kan het onderzoek zeker niet doorgaan. Ik heb toch niet voor niets deze hele voorbereiding gedaan de afgelopen 2 dagen? Het voorstel van de arts en de verpleegkundige: we doen het zonder roesje, ik krijg wel wat pijnstilling en we kunnen gewoon gezellig kletsen ondertussen over de kids ofzo. Welja, doe maar ik ben er nu toch. Het eerste spuitje pijnstilling gaat erin. Het lijkt wel een soort drugs. Lekker man, alles begint aangenaam te ontspannen.
Even op standje overleven
Dan begint het onderzoek. Helaas, het is niet pijnloos. In tegendeel zelfs: het is het eerste kwartier een aardige lijdensweg. Enorme steken en krampen in mijn buik. Naast de camera gaat er namelijk ook een hoop lucht naar binnen anders kunnen ze het niet goed zien. En dan blijkt de voorbereiding ook niet goed genoeg zijn werk gedaan te hebben waardoor ze moeten spoelen. Na 5 minuten spartelen stelt de arts voor om het nog 1 keer te proberen en anders kan ik morgen terugkomen. Dan kan ik nog wat meer laxeren en nuchter blijven zodat ik morgen wel een roesje kan krijgen. Uh ja, ik dacht het niet. Nog een hele dag niet eten trek ik niet hoor. En dan nog een litertje goor & goor zeker. No way! Ik zeg: ‘probeer het nog maar een keer, want het alternatief spreekt mij niet aan’. Ze zegt ook nog: ‘het moet geen traumatische ervaring worden voor je, want er zullen in de toekomst nog meer onderzoeken volgen’. Ja maar dan vergeet ik echt niet meer om niet te drinken van tevoren, he? Dus dan gewoon weer een roesje.
Mediterend naar de eindstreep
Okee, ik krijg nog een spuitje pijnstilling en we gaan verder. Na een kwartier neemt de pijn af. Ik denk aan al mijn meditatielessen. Ik adem langzaam diep in en tel tot 3. Ik adem langzaam uit en tel door tot 8. Ik ontspan en wacht 2 seconden. Ik begin opnieuw met inademen. De focus van de pijn af, het gezellig kletsen met de zuster is er even niet bij. Ik moet me gewoon concentreren op mezelf en deze martelgang in mijn eigen cocon doorstaan. Het lijkt wel een beetje op een bevalling, dat heb ik ook meerdere keren overleefd, dusja wat stelt dit nou voor? Na een uur zit het erop. Yes, ik heb het overleefd! En het voordeel, ik hoef niet uit te slapen, en ben niet duf van het roesje. En het resultaat? De arts heeft niets verdachts gevonden: geen ontsteking, geen poliep en geen kankergezwellen. Yeahhh! Ze heeft een aantal biopten genomen die op kweek gezet worden, om te zien of er nog ontstekingen zitten in de diepere lagen. Die uitslag krijg ik volgende week. Ik heb er alle vertrouwen in dat dat ook goed zal zijn. Ik ben superblij met dit resultaat en mag naar de herstelkamer. Daar eet ik mijn zelf meegenomen yoghurt met banaan, blauwe bessen en pompoenpitten. Ach wat smaakt dat goed na dit avontuur!
